Vóór het ontbijt scheert Ray zich even en hij gebruikt de magnetron als spiegel. Om 6.50u arriveert Josef, hij komt sleutels ophalen voor Sarah, die straks terugkomt als wij er niet zijn. Josef is ook degene die drie weken geleden trouwde in de kerk (tent). Behalve de sleutels wil hij ook graag meerijden naar een Pentacaust gemeente in Okahandja. Om 7.45u zitten wij in de auto. Behalve Josef zou ook de man met een hand met slechts twee vingers meerijden, Om 8.00u hadden wij afgesproken bij het politiebureau. Na een kwartier te hebben gewacht rijden wij nog even langs het huis waar ik hem ontmoette. Helaas geen kip te bekennen, dan maar op weg zonder hem. Josef blijkt in opleiding te zijn voor pastoor, hij vertelt dat hij a.s. zondag een dienst houdt in de “community-hall” van Okandjira. Onze bevindingen over de tentdienst zijn ook bij hem een bron om een nieuwe Gemeente te stichten. Wij willen hem support geven en bieden aan om de huur van deze “hall” te betalen. Verder vertelt hij dat wij uit moeten kijken voor “Witch-doctors” in de omgeving. Tot heden hebben wij daar nog niets van meegekregen. Hij wordt wat vager als wij hem bij zijn kerk willen afzetten, maar daar zal wel een verklaring voor zijn, die wij niet doorhebben. Wij rijden door naar ons adres van vorige week. Met Herman en Joey gaan wij naar de “Church of all Nations. Ondertussen is er een electricity break, die volgens hen tot 16.00 zou duren. Geen internet, geen verbinding, da’s weinig. De kerk lijkt op een resort, waar de dienst volledig was ingericht op de week-end cursus voor getrouwde stellen. Zeker een stuk of 20 koppels geven hun getuigenis, wat dit week-end en ook vooral hun huwelijksleven heeft ondervonden. Bewonderingswaardig, hoe open men is. Voor ons niet echt een preek, maar wel een bijzondere manier om de gemeente te leren kennen. Na afloop drinken wij koffie en komt er een vrouw van 26 jaar zich voorstellen. Een missionair werker voor OM, gestationeerd in Botswana. Haar vriendin is Jeugdwerker voor OM, en in Okahandja gestationeerd. Samen gaan zijn op maandag naar een grote conferentie in Zambia, voor OM. A life, always on the run. Internet lukt vandaag niet. Wij picknicken op onze vaste standplaats met Yoghurt. Iedereen een lepel! Plots komt iemand om mij heen hangen en roept mijn naam. Het is Christa van de moedersgroep. Wij bieden haar een lift aan naar huis, ze gaat haar zus halen maar komt terug met nog vier anderen en een mega lading aan koffers en tassen. Het onmogelijke is mogelijk, wij passen met z’n 12en plus bagage in één auto. En dan 35km over hobbelende zandwegen. De dame naast Raymond zegt geen boeh of bah, blijkbaar zijn blanken “eng”. Ik heb baby Eve op mijn arm (die ik al eens eerder gratis aangeboden heb gekregen als adoptie kindje). Bij thuiskomst komt Sarah polshoogte nemen en blijkt dat de moeder van Eve elke maand naar het ziekenhuis gaat voor HIV medicatie. En dat baby Eve over 4 maanden ook getest zal worden of zij ook seropositief is. Vanavond een heerlijk 2-gangendiner met verse kippensoep en coq-au-vin met een glas heerlijke witte wijn ernaast. Wat zullen wij heerlijk slapen!!!