Dan maar verder met de hand kneden, dit keer 8 broden. 1 voor Brian, 1 voor de lucky geit… (net op tijd gezien), 5 voor de community en 1 voor de moedergroep. Dit was een bestaande groep van 6 zwangere, die na hun bevalling elke week bijeenkomen. Aan mij is gevraagd om de komende week de bijeenkomsten te verzorgen. Deze 1e keer mocht ik beginnen met gebed, elkaar beter leren kennen en over mijzelf verteld. Tot mijn grote plezier kwamen er ook nog 3 vrouwen bij die ikzelf had uitgenodigd.
Deze keer was het onderwerp “spelen met het kind” aan de orde en de volgende keren over babymassage, baby in bad doen, babygymnastiek, gymnastiek voor en bekkenboden spieren trainen en muziek op schoot. En bij de tijd ben alweer naar huis. Vooral hoe je met een kind omgaat is hier heel anders, rough is hier het juiste woord. Luiers kennen ze niet, of laten lopen, of een geknoopte handdoek die vaker gebruikt wordt.
De moeders zijn open en direct, de speeltjes die we hadden gekocht, wilden ze graag meenemen. Sarah zorgde voor nog wat noodzakelijke kleertjes en ik zag één moeder haar babysokjes afstaan aan een andere moeder… Dan heb je dus niets, en dan geef je dat ook nog weg… Wat een leermoment. De kinderen worden gedragen, een buggy heeft hier ook geen nut. Met een dankgebed in kliktaal sloten wij af.
Raymond is ondertussen weer heen en weer gereden en heeft Brain halverwege ontmoet om de motor van de oven over te hevelen om in Windhoek te laten nakijken. Brain had voor ons vissen meegenomen voor het Aquaponics project. Bij thuiskomst bleek dat er 20 van 45 vissen al het loodje gelegd hadden. Nou, die 35 km over een onmogelijke weg is ook een onmogelijke levensweg. De 20 talapia vissen hadden een smakelijke aftrek bij onze omwonenden. Verder heeft Ray nog boodschappen meegenomen, en nog een juiste equipment voor de bakkerij. Een weegschaal uit de jaren 0. Een exemplaar die in Nederland een antiekprijs oplevert. Lekker gaan slapen om 21.00u.