Wat een desillusie deze morgen, alle vissen liggen voor dood op apegapen. De temperatuur blijkt 4°C, dus waarschijnlijk is het vannacht nog wel kouder geweest. Blijken deze vissen alleen maar te overleven bij 14°C, dus weer op pad voor een heater en isolatiemateriaal. Weer over die vreselijke weg… Maar voordat Raymond kan gaan, ging ik waar op pad met de dames naar afgelegen gemeenschappen, waar ook zij nauwelijks iets van weten. Daar delen wij voedselpakketten, dekens en kleding uit.
De weg is 1 grote 4x4 ralleytrack, langs bomen, die de auto bekrassen en struiken waar je overheen rijdt en zand waarin je gemakkelijk in vast komt te zitten. En dan zou je ook nog gemakkelijk kunnen verdwalen, maar blijkbaar hebben deze dames een innerlijk kompas die ik nog niet herken… vertrouwen noemen zij het. Mijn taak is voornamelijk foto’s maken en kleding die past uitzoeken. De anderen doen een inventarisatie van gegevens en armoedestand. Variatie aan gezinnen genoeg, armoede ook, maar ook ordelijkheid. Uiteindelijk blijken de vissen weer in beweging te zijn gekomen met een paar waterkokers warm water. Echt wonderlijk… We hadden het al opgegeven. In de middag vertrekt Ray met Sacha en Milan, voor isolatiemateriaal, een heater, wormen, en alvast wat plantjes. En samen met Dani vullen we de tank met kolen. Eerst de kolen zeven en afspoelen, maar 50 kg!! Het is jammer dat Zwarte Piet niet meer mag, anders had ik kunnen solliciteren. Mauro, Densell en Albert zijn verder gegaan met het verkeerscircuit cement te storten, weer een stuk verder gekomen. Na afloop wat cola en chips gegeten. Uit mijn Allerhande receptenboekje, met wat aanpassingen (omdat niet alles verkrijgbaar is), lekker gekookt. En nog even lezen en schrijven.