8 november 2015. Het wat oktober 2015 toen ik zonder manlief en zonder kinders op weg mocht gaan naar Israël. In alle vroegte bracht Raymond mij naar Opheusden, waarvandaan we met een select reisgezelschap samen op pad zouden gaan naar Schiphol. Het was voor mij een droomreis waarin de voorstellingen die je maakt van wat je in de Bijbel leest, in werkelijkheid kunt ervaren.
Op deze blog zal ik niet in veel detail ingaan op de fantastische ervaringen die ik gedurende deze reis heb opgedaan, maar ik zal me beperken tot wat relevant is voor deze blog. Het bleek namelijk dat er tot het reisgezelschap een stel behoorde, die al jaren betrokken zijn en onderdeel zijn van een vrijwilligersorganisatie in Namibië. Niet alleen Raymond had mij dus enthousiast gemaakt over dit land, nu weer hoorde ik over ongerepte natuur, wilde dieren, inheemse bevolking, verschillen in cultuur en levenswijze. Maar vooral hebben wij veel gesproken over de problematieken, waar het land mee te maken heeft. Aangezien ik in september gestopt was bij "Mercy Ships", hield ik ogen en oren open voor een nieuw doel in mijn leven en gaande weg begon ik te ervaren dat 1+1=2 zou zijn. Willem en Fia van Ginkel waren mijn reisgenoten en ze vertelden mij over een project waarbij hulp geboden wordt aan scholen, kleine bedrijfjes, opvang en nog veel meer, in meerdere delen van Namibië, maar hoofdzakelijk in de hoofdstad Windhoek. Verder bleken zij connecties te hebben met een reisbureautje ter plekke, mochten we ooit besluiten die kant op te reizen. Vlak na mijn thuiskomst ben ik samen met Ray naar Maartensdijk gereden om onze reiservaringen van Israël met elkaar te delen en die avond hebben zij ons het één en ander uitgelegd over het project waar zij mee gelinkt zijn. We kregen de contactgegevens van het reisbureau, maar dat bleek helaas een dood spoor, omdat de communicatie niet zo vlotjes loopt zoals wij westerlingen gewend zijn. Geduld is een schone zaak, maar ergens houdt het op. "Helaas" vonden wij.
Nadat er 3 maanden verstreken waren en wij binnen het 1e project geen cm opschoten waren en het steeds meer begon te lijken dat het vakantie aandeel groter werd dan het aandeel om een project te steunen, hebben we in januari besloten om verder te kijken.
Als we naar onze verlangens keken, waar wij graag bij betrokken wilden zijn, kwam het neer op kinderen en tieners, kansarme wezen, slachtoffers van geweld of afstoting te helpen. "Een sloppenwijk misschien?" Ook deze poging is tot aan heden niet beantwoord, geen enkele reactie van de organisatie die we aangeschreven hadden. Kans gemist of wederom toch niet het juiste moment of de juiste plek?!